Strona:Rudyard Kipling - Kim T1.djvu/153

mi się nie spieszy z pisaniem; nie ty to zrobisz, to inny. Takich jak ty jest pełno w Umballi i w Lahorze.
 — Cztery „annah“ — rzekł pisarz, sadowiąc się i rozkładając przybory w cieniu pustego skrzydła baraków.
 Kim usiadł przy nim, a raczej przykucnął na sposób hinduski, o ile mu na to pozwalały bardzo obcisłe porteczki.
 Pisarz przyglądał mu się z ukosa.
 — Taka cena stawia się Sahibom, — rzekł Kim. — Teraz powiedz mi prawdziwą.
 — Półtora „annah“. Skąd mogę wiedzieć, że po napisaniu listu nie uciekniesz?
 — Nie wolno mi wychodzić poza to drzewo, a potrzeba mi jeszcze marki na list.
 — Nie zajmuję się handlem marek. Pytam cię jeszcze raz, co z ciebie za biały człowiek?
 — Dowiesz się o tem z listu do Ali Mahbuba, handlarza koni w Kashmirskim seraju w Lahorze. To mój przyjaciel.
 — Dziw nad dziwy! — mruczał pisarz, zanurzając trzcinowe pióro w kałamarzu. — Czy mam pisać po hindusku?
 — Ma się rozumieć! Więc do Mahbuba Ali. Zaczynaj! „Dojechałem ze starcem koleją aż do Umballi. W Umbalii zaniosłem wiadomości o rodowodzie gniadej klaczy“. — Po tem co widział w ogrodzie, nie chciał pisać o białych „ogierach“.
 — Dyktuj trochę wolniej. Co ma znaczyć ta „gniada klacz“? Czy to Mahbub Ali, ten wielki handlarz?
 — Któżby inny. Byłem u niego w służbie. Nabierz więcej atramentu. Dalej. „Zrobiłem wszystko według polecenia. Później poszliśmy piechotą