Strona:Rudyard Kipling - Kim T1.djvu/174

 — Któż to nas podgląda z tamtej strony drogi?
  — Kim spojrzał nagłe we wskazanym kierunku i zobaczył pułkownika Creightona w tennisowym stroju.
 — Och, to jakiś Sahib, znajomy tego tłustego księdza z baraków. Kiwa na mnie ręką.
 — Co ty tam robisz? — zapytał Pułkownik, gdy Kim podbiegł do niego.
 — Ja... ja nie uciekam... Piszę tylko list do mego Świętobliwego w Benares.
 — Nie pomyślałem o tem. Czy doniosłeś mu, że cię zabieram do Lucknow?
 — Nie, nie doniosłem; proszę przeczytać list, jeśli pan nie wierzy.
 — Czemuż opuściłeś moje nazwisko, pisząc do tego Świętobliwego? — rzekł Pułkownik, uśmiechając się dziwnie.
 Kim zebrał całą odwagę.
 — Powiedziano mi raz, że nie należy wypisywać nazwisk obcych ludzi, dotyczących pewnych spraw, ponieważ wymienianie nazwisk pokrzyżowało już niejeden dobry plan.
 — Dobrze cię pouczono — rzekł Pułkownik, a Kim zaczerwienił się po uszy z radości. — Zostawiłem tam u Księdza na werandzie „etui“ do cygar. Przynieś mi je do domu dziś wieczorem.
 — Gdzie jest pański dom? — zapytał Kim. Wrodzony spryt ostrzegł go, że chcą go w jakiś sposób wypróbować, więc miał się na baczności.
 — Zapytaj kogokolwiek w tym dużym sklepie — rzekł Pułkownik i poszedł dalej.
 — Zapomniał swego „etui“ do cygar — rzekł Kim wracając. — Mam mu je odnieść dziś wieczorem. Zakończę mój list trzykrotnem: „Przyjedź do mnie! Przyjedź do mnie! Przyjedź do mnie!“ — teraz kupię markę, i wrzucę list do skrzynki —