Strona:Rudyard Kipling - Kim T1.djvu/51

 — Co to znaczy, — zapytał Lama. — On musi iść do Benares. Musi iść ze mną. Jest moim „chelą“. Jeżeli trzeba zapłacić...
 — Pst... cicho, — szepnął mu Kim — czyż jesteśmy radżami, aby wydawać pieniądze, kiedy świat jest miłosierny?
 Dziewczyna z Amritzar wysiadła niosąc swe tobołki i na nią to Kim zwrócił swe czujne oko. Wiedział, że damy tego rodzaju bywają szczodre.
 — Bilet, malutki bilecik do Umballi, o „Poskramiaczko Serc!“
 Dziewczyna roześmiała się.
 — Czyż niema w twem sercu litości?
 — Czy ten świątobliwy przybywa z Północy?
 — Hen, hen, z dalekich gór na północy — wykrzyknął Kim.
 — Tam, na Północy, śnieg leży między sosnami i na górach. Moja matka pochodziła z Kulu. Masz, kup sobie bilet. Poproś go o błogosławieństwo dla mnie.
 — Dziesięć tysięcy błogosławieństw! — wołał za nią uradowany Kim. — O, Najświątobliwszy, oto kobieta obdarzyła nas w swem miłosierdziu, tak, że mogę jechać z tobą; złote serce ma ta kobieta. Lecę po bilet!
 Dziewczyna spojrzała na Lamę, który machinalnie wyszedł za Kimem na platformę. Opuścił głowę, aby nie patrzeć na nią i wyszeptał coś po tybetańsku, gdy przechodziła obok niego razem z tłumem.
 — Lekko przyszło, lekko poszło, — rzekła zgryźliwie żona rolnika.
 — Zdobyła sobie zasługę, — odparł Lama. — To musiała być niechybnie zakonnica.
 — W samem Amritzar jest dziesięć tysięcy takich zakonnic. Wróć-no starcze, albo pociąg odjedzie bez ciebie, — zawołał lichwiarz.