Strona:Rudyard Kipling - Księga dżungli (1931).djvu/191

grzmiący kij i rozpłatał Naga na dwoje! Nag zdechł... zdechł!... Już nigdy nie będzie zjadał mych dziatek.
 — Wszystko to mniej więcej prawda... Ale gdzie Nagaina? — zapytał Rikki-Tikki, rozglądając się ostrożnie wokoło.
 — Nagaina podeszła do otworu w łazience i przywoływała Naga — śpiewał dalej Darzee. — I Nag wyszedł... ale na kiju. Stróż wziął go na kij i wyrzucił na kupę śmieci. Zaśpiewajmy więc pieśń o wielkim, krwawookim Rikki-Tikki!...
 I począł śpiewać, ile mu tylko tchu stało w małem gardziołku.
 — Gdybym potrafił wedrzeć się do twego gniazda, tobym ci powyrzucał wszystkie pisklęta! — zawołał Rikki-Tikki. — Nie umiesz niczego czynić we właściwym czasie! Ty tam się czujesz bezpieczny w swem gnieździe, ale mnie tu czeka walka. Przerwij na chwilę te śpiewy, mój Darzee!
 — Na rozkaz wielkiego i pięknego Rikki-Tikki przerywam moje pienia! — oświadczył Darzee. — Czego życzysz sobie, zabójco straszliwego Naga?
 — Pytam się już po raz trzeci: gdzie jest Nagaina?
 — Na śmietniku koło stajni... opłakuje Naga. Wielki jest Rikki-Tikki o białych zębach...
 — Ja ci tu pokażę białe zęby!... Czy ci wiadomo, gdzie ona złożyła jajka?
 — Na grzędzie melonów w końcu ogrodu... pod murem, gdzie słońce dogrzewa niemal przez