Strona:Rudyard Kipling - Księga dżungli (1931).djvu/42

nika jest opróżnione. Shere Khan całkiem jawnie przechadzał się tam i napowrót wraz z orszakiem łaszących się doń wilków, wypasionych odpadkami jego żywności. Bagheera ułożyła się koło Mowgliego, który kolanami osłonił fajerkę. Gdy wszyscy już się zebrali, pierwszy głos zabrał Shere Khan — do czego nie dopuszczonoby za nic w świecie, póki Akela był jeszcze w pełni sił męskich.
 — On nie ma prawa przemawiać — szepnęła Bagheera. — Powiedz mu to! Ten psubrat się zlęknie!
 Mowgli zerwał się z miejsca.
 — Obywatele Wolnego Plemienia! — zawołał. — Odkąd to Shere Khan został naczelnikiem Gromady? Kto pozwolił tygrysowi przewodzić nad nami?
 — Ponieważ widziałem, że miejsce naczelnika jeszcze jest niezajęte, i ponieważ proszono mnie, bym przemawiał... — jął tłumaczyć się Shere Khan.
 — Kto cię prosił? — huknął Mowgli. — Czyż wszyscy tu obecni są szakalami, by łasić się temu bydłobójcy? Jedynie Gromada ma prawo rozstrzygać sprawę naszego zwierzchnictwa!
 Rozległy się wrzaski:
 — Stul pysk, szczeniaczku ludzki!
 — Pozwólcie mu mówić!
 — On przestrzegał naszych praw!
 Wkońcu zagłuszyła wrzawę starszyzna Gromady, wołając:
 — Pozwólcie mówić Zdechłemu Wilkowi!