Strona:Rudyard Kipling - O człowieku, który chciał być królem.djvu/132

któregoby on usłuchał? — spytałem, bo nagle zaczęło mi świtać w głowie.
 — On kłania się swym własnym bogom — odpowiedział.
 — Puśćcie do mnie białego człowieka! — zawołał Namgay Doola z wnętrza domu. — Każdego innego zabiję. Poślijcie mi białego człowieka.
 Otwarto drzwi i ja wszedłem do zadymionego wnętrza tybetańskiej kurnej chaty, nabitej dziećmi. A każde dziecko miało płomienisto czerwone włosy. Na ziemi leżał ogon krowi i dwa kawałki czarnego aksamitu — mego czarnego aksamitu — niezgrabnie wycięte na podobieństwo masek.
 — Cóż to znowu za świństwo. Namgay Doola? — rzekłem.
 Uśmiechnął się jeszcze bardziej ujmująco, niż zwykle.
 — To nie jest żadne świństwo! — odpowiedział. — Uciąłem ogon krowie tego chłopa. On mnie wydał. Chciałem strzelać do niego, Sahibie. Ale nie zamierzałem go zabić, nie, zabić nie. Chciałem go tylko postrzelić w nogę.
 — I niby za co, skoro istnieje zwyczaj płacenia podatku królom? Niby za co?
 — Nie wiem, jak Boga mego ojca kocham — odrzekł Namgay Doola.