Strona:Rudyard Kipling - O człowieku, który chciał być królem.djvu/74

 — Odkąd-że to jesteś niewolnicą, królowo moja?
 — Od samego początku — kiedy twoja łaska padła na mnie. Jakżeż mogłabym być pewną twej miłości, wiedząc, że zapłaciłeś za mnie srebrem!
 — Nie, to był tylko posag. Wypłaciłem go twej matce.
 — A ona zakopała pieniądze w ziemi i siedzi na nich cały dzień, jak kura na jajach. Co tu mówić o posagu. Kupiono mnie jakbym nie była dzieckiem, lecz tancerką z Lucknow.
 — I martwisz się, że cię kupiono
 — Martwiłam się. Ale dziś jestem szczęśliwa. Teraz już nigdy nie przestaniesz mnie kochać, prawda? Odpowiedz, mój królu!
 — Nigdy, nigdy! Nie!
 — Nawet jeśli „mem-log“ — białe kobiety z twej własnej krwi — zechcą cię kochać? A wiedz o tem, przyglądałam się im, kiedy wieczorem jechały tędy powozami. Są bardzo piękne.
 — Widziałem setki latających baloników. Ale kiedy wreszcie ujrzałem księżyc — przestałem patrzeć na baloniki.
 Ameera klasnęła w ręce i roześmiała się.
 — Bardzo dobra mowa! — rzekła.
 A potem z nagłym przypływem uroczystej powagi: