Strona:Rudyard Kipling - Puk z Pukowej Górki.djvu/16

rzystwa, oddalę się bez szemrania na każdy wasz rozkaz.
 Przez dobre pół minuty przyglądał się dzieciom, a one nawzajem spoglądały na niego. Przestał już mrugać oczyma — owszem, miał w nich wyraz bardzo uprzejmy, a na wargach zajaśniał dobrotliwy uśmiech.
 Una wyciągnęła rękę.
 — Nie odchodź — rzekła; bardzo nam z tobą przyjemnie.
 — Masz tu od nas herbatnika! dodał Dan, podsuwając mu zmiętoszoną torebkę z zapasami żywności.
 — Na Jesion, Głóg i Dąb! — zaklął się znów Puk, zdejmując błękitną czapeczkę. — Mnie też jest z wami nader miło! Sypnij-no, Danie, dużo soli na ten sucharek, to przyłączę się do waszej wieczerzy! Będziecie mogli z tego wysnuć pewne wnioski co do mnie. Bo to niektórzy z nas — ciągnął dalej, napchawszy sobie usta — niektórzy z nas czują wstręt do soli, do podków przybitych nad drzwiami, do jagód jarzębiny, do płynącej wody, do zimnego żelaza czy wreszcie do dźwięku dzwonów kościelnych. Ale co Puk, to Puk! A ja jestem Puk!
 Starannie strzepnął z kaftana wszystkie okruszynki i uścisnął dzieciom ręce.
 — Zawsześmy sobie z Danem mówili — bąknęła nieśmiało Una, — że gdyby... gdyby coś takiego się zdarzyło, tobyśmy wiedzieli doskonale,