Strona:Rudyard Kipling - Puk z Pukowej Górki.djvu/164

Malowane Plemię zmieniło się od czasów, gdym tu bywał!
 W tej chwili zauważył jasną główkę Uny i począł wołać:
 — Hej, dzieweczko, nie widziałaś tu gdzie malowanego procarza, miotającego ołowiane kule?
 — N... nie... — odpowiedziała Una. — Ale jeżeli widziałeś gdzie kulę...
 — Czym ją widział? — zawołał mąż zbrojny. — Toż świsnęła mi o włosek od mego ucha!
 — Bardzo cię przepraszam... To ja ją rzuciłam...
 Mężczyzna uśmiechnął się.
 — Czyż Faun nie zapowiadał wam, że tu przyjdę?
 — Czy masz na myśli Puka? Nie, nic nam nie mówił. Wzięłam ciebie za jedną z krów Gleasona. Ja... ja... nie wiedziałam, że ty... że ty... A kim ty jesteś?
 Mąż zbrojny roześmiał się na całe gardło, ukazując dwa rzędy lśniących zębów. Twarz miał smagłą, ciemne oczy, a krzaczaste czarne brwi zrosły się w gęstą kępę ponad silnie zarysowanym nosem.
 — Imię moje Parnezjusz. Byłem zaś centurjonem siódmej kohorty trzydziestego legjonu... zwanego Ulpjuszowym i zwycięskim: Ulpia Victrix. Czy to ty strzeliłaś do mnie tą kulą?
 — Tak, to ja. Bawiłam się procą Dana... — tłumaczyła się Una.