W sam raz nazajutrz było t. zw. „dzikie popołudnie“ Tatuś i mamusia poszli z wizytą, panna Blake urządziła sobie przejażdżkę na rowerze, więc dzieci zostały same aż do ósmej.
Grzecznie odprowadziły kochanych rodziców i drogą nauczycielkę poza zabudowania dworskie, poczem dostały od ogrodnika liść kapusty pełen agrestu, a od Helenki „dziko“ przyrządzony podwieczorek. Agrest zjedli na poczekaniu, by się nie porozgniatał, a liść kapusty zamierzali podzielić między trzy krowy pasące się koło teatru. Ale po drodze znaleźli nieżywego jeża, którego, ma się rozumieć, musieli pogrzebać, przeto liść jako rzecz użyteczna, nie mógł pójść na marne.
Potem podeszli do kuźni. Tam zastali starego ogrodnika Hobdena oraz jego syna, pszczelarczyka, który wprawdzie niezupełny miał porządek w głowie, ale za to umiał przenosić całe roje pszczół gołemi rękoma. Ten to pszczelarczyk wygłosił wierszyk o padalcu, gdzie były takie słowa:
nicby mi żaden nie zrobił człowiek.
Następnie wszyscy razem zjedli podwieczorek w pasiece. Stary Hobden przyznał, że placek dany
