Strona:Rudyard Kipling - Puk z Pukowej Górki.djvu/297

 I zniżył latarnię, by przyjrzeć się przybyłemu.
 — Cóż to, Ralfie! Czy tak długo trzeba się nad tem zastanawiać?
 To mówiąc, nieznajomy wielkiemi krokami wszedł do suszarni. Był to chłop olbrzymi, o całe trzy cale wyższy od Hobdena, o ciemnej twarzy, siwych bokobrodach i jasnych niebieskich oczach. Podali sobie ręce, a dzieci posłyszały, jak twarde dłonie zatrzeszczały w silnym uścisku.
 — Oho! widzę, że chwyt masz zawdy tęgi! — zawołał Hobden. — Ileż to lat będzie... trzydzieści czy czterdzieści... jak rozwaliłeś mi głowę na jarmarku w Peasmarsh?
 — E, tylko trzydzieści, a zresztą co tam wspominać to rozbicie głowy. Wyrównaliśmy się dokumentnie, bo tyś mi się odpłacił tyczką od chmielu. A jak dostałeś się wtedy nocką do domu? Czy przepłynąłeś przez moczary?
 — Dostałem się tą samą drogą, jaką bażant wlazł do torby Gubbsa... Trza było mieć tylko odrobinę szczęścia i dużo przemyślności — odpowiedział stary Hobden, śmiejąc się na całe gardło.
 — Widzę, że nie zapomniałeś jeszcze chodzić po lasach... A czy jeszcze bawisz się w ten sposób?
 Tu nieznajomy wykonał taki gest, jak gdyby przykładał do oka strzelbę.
 Hobden odpowiedział mu szybkim ruchem ręki, naśladującym zastawianie sideł na króliki.
 — O, nie. Teraz mi tylko to pozostało. Trza