Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/113

pozostawiają na strychu domu. Tunel mógł mieć trzy stopy szerokości, a światło przedostawało się doń tylko przez szpary z boku po obu stronach dymników.
 — To dom Macrei — rzekł Stalky z wzrokiem utkwionym w odstęp trzeciego dymnika. — Widzę na kuferku Barnesa jego nazwisko. Ciszej, Beetle, nie rób takiego hałasu! Możemy się przedostać tędy na drugi koniec liceum. Naprzód! Jesteśmy teraz w domu Kinga, widzę koniec kufra Rattray’a. Och, jak od tych brudnych desek bolą kolana!
 Słychać było, jak paznokciami drapał wapno.
 — To sufit pod spodem — odezwał się Beetle — Uważajcie! Gdybyśmy to trochę rozluźnili, wapno zleciałoby prosto do sypialni na dole...
 — Jazda! — szepnął M’Turk.
 — Żeby się dać złapać? Ani myślę. O, jak ja daleko mogę dostać ręką między deskami!
 Stalky aż po łokieć wsadził rękę między belki.
 — Niema poco tu siedzieć. Wracajmy, pogadamy o tem odkryciu. Śmieszna dziura. Muszę powiedzieć, że jestem wdzięczny Kingowi za te jego hydrauliczne prace.
 Chłopcy wyleźli z tunelu, oczyścili się szczotką, ukryli pistolety w nogawkach spodni i pobiegli ku idącej stromym wąwozem drodze, jakich w Devonshire jest mnóstwo, a w pobliżu której można było czasem ubić młodego królika. Wyciągnąwszy się