Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/46

dół, jak groch. Jak tylko usłyszycie, że się przedziera przez krzaki, walcie wprost do Groty. Oni chcą nas złapać flagrante delicto.
 Zanurzyli się w krzewiu pod prostym kątem do tunelu, otwarcie idąc przez trawę i legli cicho w Grocie.
 — Nie mówiłem?
 Stalky schował starannie tytuń i fajki. Sierżant, bez tchu, oparł się o płot, próbując zapomocą lornetki przeszukać zarośla, ale z równem powodzeniem mógł próbować patrzeć przez worek z piaskiem. Wkrótce pojawił się za nim Prout i King. Naradzali się.
 — Aha, Foxy nie podobają się tablice, ale nie podobają mu się też i ciernie. No, to teraz sypmy tunelem nadół, pójdziemy do domku odźwiernego. Hallo! Oni posłali Foxy w krzaki!
 Koxv tkwił po pas w trzeszezącem, kołyszącem się krzewiu, z uszami pełnemi zgiełku własnego pochodu. Chłopcy dotarli do lasku na górze i patrzyli na dół przez pas ostro krzewin.
 — Hałas piekielny! — zauważył Stalky krytycznie — Nie sądzę, aby się to pułkownikowi Dabney’owi spodobało. Powiadam wam, chodźmy do domku odźwiernego i sfrygajmy co tymczasem. Zobaczymy w sam raz koniec komedji.
 Nagle przebiegł koło nich dozorca.
 — Na miłość boską, kto tam jest na dnie wąwozu? Pan się wścieknie! — wołał.