Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/125

 — Czyżby wam przeszkadzali w wykonywaniu obowiązków?
 — Prawdę mówiąc — nie, proszę pana profesora. Oni się tylko przyglądają, uśmiechają i na każdym kroku kpią sobie z nas.
 — Więc to tak? — rzekł Prout z współczuciem.
 — Mnie się zdaje, panie profesorze — mówił Craye śmiało przystępując do rzeczy — że byłoby znacznie lepiej odesłać ich do ich pracowni — znacznie lepiej dla klasy. Za starzy są, żeby się włóczyli po wspólnych salach.
 — Są przecie młodsi niż Orrin, Flint i tuzin innych, o ile sobie przypominam.
 — Zapewne, proszę pana profesora, ale to nie to samo. Oni wywierają pewien wpływ. Mają dar przewracania wszystkiego do góry nogami w taki sposób, że im ani słowa za to powiedzieć nie można. Przynajmniej, jeśli się chce —
 — Więc wy myślicie, że byłoby lepiej odesłać ich z powrotem do pracowni?
 Tak Harrison jak Craye podtrzymywali ten wniosek z zapałem. Jak to później tłumaczył Harrison Craye’owi:
 — Podkopywali naszą powagę. Za starzy są, żeby im można dać w skórę. W tej głupiej historii z lichwą wykiwali nas na wariatów i cała szkoła dziś się z nas śmieje. Ja i tak na przyszły kurs już idę do szkoły wojskowej w Sandhurst. Połowa czasu, który mi zostawał na naukę, przepadła mi wskutek ich — ich kawałów. Jak się wyniosą do swej pracowni, będziemy mieli trochę spokoju.
 — Servus, Harrison! — wyskoczył nagle zza rogu M’Turk, gotów zawsze korzystać z każdej sposobności. — Trzymasz się ciepło? To byczo. Tylko się nie poddawać! Tylko się nie poddawać!
 — Czego chcesz?
 — Masz trochę zmartwioną minę! — mówił M’Turk. — Pewnie, zawiadywanie honorem klasy,