Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/152

w więzach. W ćwiczeniu tym szczotki zupełnie się nie używa.
 — Dawaliście Clewerowi „klucz“?
 — Nie, nie dawaliśmy! Przysięgam Bogu, żeśmy nie dawali! — wołał Campbell tarzając się z bólu.
 — Zatem my wam go damy, abyście wiedzieli, jakby było, gdybyście go dawali.
 Tortura klucza — w której klucza nie ma zupełnie — jest nadzwyczaj bolesna. Poddani jej zaczęli po kilku minutach tak wyć, że trzeba im było zakneblować usta.
 — Dawaliście Clewerowi „korkociąg“?
 — Tak. O, wy łotry! Dajcie nam spokój, bydlaki.
 Dano im korkociąg, a tortura korkociągu — zresztą bez żadnego korkociągu — jest jeszcze boleśniejsza niż tortura klucza.
 Metodyczność i milczenie, z jakim kaci pracowali, wstrząsało nerwami ofiar. W przerwach pomiędzy poszczególnymi torturami sypał się bezlitosny grad oszałamiających pytań, gdy zaś torturowani nie chcieli odpowiadać, wpychano im w usta kneble sporządzone z brudnych ręczników.
 — Nie więcej nie robiliście Clewerowi? Turkey, wyjmij im kneble, żeby mogli odpowiedzieć.
 — Przysięgam, że to już wszystko! Och, Stalky, wy nas zabijecie! — krzyknął Campbell.
 — To samiuteńko mówił wam Clewer. Sam słyszałem. Ale my wam dopiero teraz pokażemy, co to znaczy prawdziwe znęcanie się. Co mi się w tobie nie podoba, Sefton, to to, że przyszedłeś do liceum w wysokim kołnierzyku i lakierkach i wyobrażasz sobie, że możesz nauczyć nas czegoś nowego, co się tyczy tortur. Czy istotnie myślisz, że możesz nas pod tym względem czegoś nowego nauczyć? Wyjmij mu knebel z ust, niech odpowie.
 — Nie! — odpowiedział Sefton z wściekłością.
 — Mówi, że nie. Ukołyszcie go do snu. Campbell może się przyglądać.