Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/154

 — Boli cię, Campbell? Co? Boli?
 — Tak. Strasznie.
 — Mówi, że go boli. Masz już dość?
 — Dość, dość! Przysięgam, że dość! Och, przestańcie już!
 — Mówi, że ma dość. Będziesz już pokorny?
 — Będę.
 — Mówi, że będzie pokorny. Będziesz pokorny jak pies?
 — Jak pies.
 — Mówi, że będzie pokorny jak pies. Będziesz się jeszcze znęcał nad Clewerem?
 — Nie. Nieee!
 — On mówi, że się już nad Clewerem znęcać nie będzie. Ani nad nikim innym?
 — Nie. Przysięgam, że nie.
 — Ani nad nikim innym. A co się tyczy tego lania, które nam wraz z Seftonem obiecałeś?
 — Nie! Nie! Jak Boga kocham, nie będę się mścił.
 — Mówi, że nam nie da lania. Czy wyobrażasz sobie, że masz jakie pojęcie o torturach?
 — Nie, nie mam.
 — Mówi, że nie ma pojęcia o torturach. Nauczyliśmy cię trochę?
 — Tak — tak.
 — Mówi, żeśmy go trochę nauczyli. Jesteś nam wdzięczny?
 — Tak.
 — Mówi, że jest nam wdzięczny. Usuńcie go na bok. Ach, byłbym zapomniał! Słuchaj, Campbell, dlaczego znęcałeś się nad Clewerem?
 Campbell znowu wybuchnął płaczem; nerwy jego już nie wytrzymywały.
 — Dlatego, że się sadziłem; czy tego chcecie?
 — Mówi, że się sadził. Ma zupełną słuszność. Usuńcie go w kąt. Campbella już się torturować nie będzie. Teraz Sefton.
 — Wy diabły, młode diabły! — wołał Sefton, kiedy go wprawne kolana taczały po dywanie.