Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/158

 — Doskonale postawione pytanie! — odezwał się Turkey obserwując pracę kija. — Seffy, radziłbym ci przyznać, że on widzi dobrze.
 — Tak jest, ty widzisz! Na pewno! Przysięgam, że widzisz! — ryczał Sefton przekonywany coraz to silniejszymi argumentami.
 — Czy może nie mam pięknych oczu?
 Podczas tych pytań kij wciąż podnosił się i opadał.
 — Tak, masz piękne oczy.
 — Piękne orzechowe, nieprawda?
 — Tak — aj — tak!
 — Co za blagier! Przecie ja mam oczy niebieskie! Może nie niebieskie?
 — Niebieskie! Niebieskie!
 — Nie można tak wciąż zmieniać zdania! Trzeba się uczyć — uczyć!
 — Beetle, nie wariuj! — mitygował go Stalky. — Zachowaj zimną krew.
 — Nie bój się, nauczono mnie zimnej krwi nie tracić! — odpowiedział Beetle. — A teraz co się tyczy kanalii...
 — Pax! Ach, pax! — krzyknął Sefton. — Niech będzie pax! Poddaję się! Dajcie mi już spokój. Nie mogę dłużej! Nie wytrzymam!
 — Masz! Właśnie kiedyśmy zaczęli! — mruknął M’Turk. — Clewerowi z pewnością nie daliby pardonu.
 — Przyznaj się do wszystkiego — przepraszaj — natychmiast — rozkazał Stalky.
 Z podłogi przyszło bezwarunkowe poddanie się, jeszcze bardziej uniżone niż poddanie się Campbella. Sefton nigdy nikogo już nie tknie. Przez całe życie nie będzie nikogo zaczepiał.
 — Chyba możemy się już na poddanie zgodzić! — rzekł Stalky. — Niech będzie, Sefton. Masz już dość? Bardzo dobrze. Kusz, Beetle! Ale zanim cię z Camp-