Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/181

 Jako tło miała tej apoteozie służyć mansarda o dziesięciu łóżkach, połączona z trzema sąsiednimi sypialniami, w których wyjęto drzwi. Gaz płonął nad skromnymi, zwyczajnymi umywalniami z białego drzewa sosnowego. Przeciągi gwizdały bezustannie, a przez okna, nie zasłonięte roletami, widać było morze prące falami na płaski, piaszczysty brzeg.
 — To samo stare łóżko — prawdopodobnie ten sam stary materac — mówił Crandall ziewając. — Wszystko to samo. Och, ale mnie kości bolą. Nie miałem wyobrażenia, że wy, smarkacze, potraficie tak grać — to mówiąc roztarł sobie stłuczoną kostkę. — Każdemu z nas dostało się coś na pamiątkę.
 Kilka minut minęło, zanim poczuli się jakoś swobodniej; zwłaszcza uczuli się spokojniejszymi, gdy Crandall odwrócił się i uklęknąwszy zmówił pacierz — ceremonia, którą zaniedbywał przez kilka lat.
 — Oj, zapomniałem! Bardzo mi przykro, zapomniałem zgasić światło.
 — Nie nie szkodzi! — uspokajał go prefekt sypialni. — To należy do Worthingtona.
 Dwunastoletni chłopaczek w koszuli nocnej, czekający, kiedy wreszcie on będzie mógł pokazać się na widowni, wyskoczył z łóżka i zgasił światło, wspinając się po umywalniach.
 — A co robicie, gdy on śpi? — zapytał Crandall śmiejąc się.
 — Pcha mu się mokrą chustkę pod szyję.
 — Za moich czasów to była mokra gąbka. A to co? Co się dzieje?
 Ciemności napełniły się nagle szeptami, szelestem ciągnionych po ziemi dywaników, odgłosem bosych stóp biegnących po gołej podłodze, protestami, chichotem, groźbami.
 — Siedźże raz spokojnie, idioto jeden!... No, to siadaj na ziemi... Słowo ci daję, że na moim łóżku