Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/196

 — Któż to jest, ten twój przyjaciel z białymi bokobrodami? — zapytał Stalky, kiedy M’Turk wrócił do pracowni.
 — Jenerał Collinson. Bywa u nas czasem na polowaniu. Bardzo zacny staruszek. Radził mi, żebym się bliżej z tobą zaznajomił, Stalky.
 — Dał ci co?
 M’Turk pokazał całego suwerena.
 — Ach! — wykrzyknął Stalky anektując go jako kasjer. — To się dopiero nażremy! Ale co za bezczelność, Turkey, blagować o naszej punktualności i naszym zapale!
 — To stary nie wiedział, żeśmy mieli musztrę za karę?
 — Ani mu się śniło. Przyjechał na śniadanie do starego. Spotkałem go potem, jak się włóczył po zakładzie i wpadłem na myśl pokazania mu naszej musztry. Widząc, że mu się to podoba, nie chciałem go peszyć; nie byłby mi dał suwerena.
 — Ale się stary Foxy cieszył, widzieliście? Czerwony był aż po uszy! — wtrącił Beetle. — To był dla niego triumf nadzwyczajny. Popisaliśmy się, co się nazywa. Chodźmy teraz do Keyte’a, kupimy sobie kakao i kiełbasek.
 Po drodze dogonili Foxy’ego śpieszącego opowiedzieć swą przygodę Keyte’owi, byłemu wachmistrzowi kawalerii, obecnie staremu weteranowi, miejscowemu poczmistrzowi i właścicielowi sklepu z towarami spożywczymi.
 — Powinniście nam być wdzięczni! — rzekł Stalky znacząco.
 — Jestem serdecznie wdzięczny, panie Corkran. W służbie musiałem nieraz od czasu do czasu zrobić panu na złość, ale poza służbą — rozumie pan, przekraczanie granic, palenie — jest pan jedynym młodym człowiekiem, na którego pomoc mogę liczyć, jeśli się przypadkiem potknę. Komenderował pan doskonale, ja to panu mówię. A teraz, gdyby pan chciał w przyszłości regularnie...