Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/225

chamy, że gdybyś to zrozumiał, to powinien byś iść do domu i wyciągnąć kopyta. Ty jesteś za dobry, Tulke, żebyś mógł żyć!
 — Tak jest! — odezwał się M’Turk. — Zrób nam tę przyjemność i wyciągnij kopyta. Pomyśl, jak ci będzie w trumnie do twarzy.
 Tulke pędem pobiegł pod górę z groźnym blaskiem w oku.
 — Z pewnością wyniknie z tego zebranie prefektów — rzekł Stalky. — Dotknięty honor szóstej klasy i tak dalej. Tulke będzie przez całe popołudnie pisał zaproszenia, a Carson zawezwie nas po herbacie. Tym razem płazem nam tego nie puszczą.
 — A załóż się ze mną o fajgla, że on poczłapie za nami! — odezwał się M’Turk. — To beniaminek Kinga i gdyby im się udało złapać nas na czym, obaj cieszyliby się z naszych skalpów. Musimy uważać na siebie.
 — Wobec tego ja proponuję, żebyśmy poszli do mamy Yeo na ostatnią ucztę. Jesteśmy jej winni około dziesięciu szylingów, a Mary będzie beczeć, jak się dowie, że już odjeżdżamy — namawiał Beetle.
 — Ale ci mnie ostatnim razem ta Mary huknęła przez łeb! — zauważył Stalky.
 — To się zdarza, jak się ją zaczepia — zauważył M’Turk. — Przeważnie jednak oddaje pocałunki. Chodźmy do mamy Yeo.
 Skierowali się ku liczącemu z dwieście lat domostwu, na pół mleczarni, na pół restauracji, w głębi ciasnej i wąskiej uliczki. Chodzili tam, kiedy jeszcze byli mikrusami, stąd też, przez całą rodzinę lubiani, byli tam jak u siebie w domu.
 — Przyszliśmy zapłacić długi, mamuńciu — mówił Stalky obejmując ramieniem pięćdziesięciosześciocalową kibić gospodyni. — Zapłacić długi, powiedzieć z Bogiem — i — i strasznie nam się chce jeść.
 — Ejże! — zawołała mama Yeo. — Zalecanki do mnie? Z kimże w dyrdy? Wstydźcie się, smarkacze!