Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/228

wanie, bo twarz Mary przybrała wyraz stanowczy. W tej chwili Tulke spostrzegł, że drogę zagrodziła mu wysoka córa Devonu — tego najmilszego pod słońcem kraju łatwych pocałunków. Grzecznie usunął się na bok, ona zaś namyślała się przez chwilę, a potem położyła mu swą dużą rękę na ramieniu.
 — Dokąd idziesz, kochanku? — zapytała.
 Stalky, który wepchnął sobie chustkę do ust, widział, jak młody chłopak oblał się szkarłatem.
 — Dajże mi całusa! Czy was w szkole zupełnie grzeczności nie uczą?
 Tulke stracił dech i chciał zawrócić, Mary poważnie i sumiennie pocałowała go dwa razy. Nieszczęsny prefekt uciekł.
 Wróciła do sklepu z oczami pełnymi naiwnego zdziwienia.
 — Pocałowaś go? — pytał Stalky wręczając jej pieniądz.
 — Pewnie, że tak! Ale wiecie co, chłopcy, to chyba nie student. On miał taką minę, jak gdyby mu się na płacz zbierało.
 — My byśmy z pewnością nie płakali. Ano, spróbuj, czy który z nas się rozpłacze! — mówił M’Turk.
 Mary wyszturchała ich wszystkich trzech po kolei.
 Kiedy wreszcie wyszli z czerwonymi jak ogień uszami, oświadczył Stalky:
 — Zdaje mi się, że z tej konferencji prefektów niewiele nam przyjdzie.
 — A ja myślę inaczej! — odpowiedział Beetle. — Słuchaj. Jeżeli to on pocałował — a tak utrzymywać będziemy my — jest cynicznym, niemoralnym rozpustnikiem. a jego postępowanie musi się nazwać jawną nieprzyzwoitością. Confer orationes Regis furiosissimi, jak mnie złapał ma czytaniu „Don Juana“.
 — Nie ma co gadać, on ją pocałował! — wtrącił M’Turk. — Na samym środku ulicy. W czapce mundurowej na głowie.