Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/35

 — Posłuchajcie, chłopcy. Foxy nakręcony jest tak, że będzie musiał posypać się za nami z góry na dół jak groch. Jak tylko usłyszycie, że się przedziera przez krzaki, walcie wprost do Groty. Oni chcą nas złapać flagrante delicto.
 Zanurzyli się w krzewiu pod prostym kątem do tunelu otwarcie idąc przez trawę i legli cicho w Grocie.
 — Nie mówiłem?
 Stalky schował starannie tytoń i fajki. Sierżant, bez tchu, oparł się o płot próbując za pomocą lornetki przeszukać zarośla, ale z równym powodzeniem mógł próbować patrzeć przez worek z piaskiem. Wkrótce pojawił się za nim Prout i King. Naradzali się.
 — Aha, Foxy’emu nie podobają się tablice, ale nie podobają mu się też i ciernie. No, to teraz sypmy tunelem na dół, pójdziemy do domku odźwiernego. Hallo! Oni posłali Foxy’ego w krzaki!
 Foxy tkwił po pas w trzeszczącym, kołyszącym się krzewiu, z uszami pełnymi zgiełku własnych kroków. Chłopcy dotarli do lasku na górze i patrzyli na dół przez pas ostrokrzewiu.
 — Hałas piekielny! — zauważył Stalky krytycznie. — Nie sądzę, aby się to pułkownikowi Dabneyowi spodobało. Powiadam wam, chodźmy do domku odźwiernego i sfrygajmy co tymczasem. Zobaczymy w sam raz koniec komedii.
 Nagle przebiegł koło nich dozorca.
 — Na miłość boską, kto tam jest na dnie wąwozu? Pan się wścieknie! — zawołał.
 — Prawdopodobnie kłusownicy! — odpowiedział Stalky w szerokim dialekcie dewońskim, który stanowił ich langue de guerre.
 — Już ja im dam kłusa!
 Zleciał w lejkowaty wąwóz, który po chwili zaczął się napełniać wrzawą. Zwłaszcza wyraźnie słychać było głos Kinga wołającego: