Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/37

głos pułkownika Dabneya, nieco donośniejszy od trąbki.
 — Czytać umiecie? Macie oczy w głowie? Proszę nie próbować przeczyć! Macie!
 Beetle zerwał jakąś serwetkę szydełkową z ceratowej kanapy, wepchnął ją sobie w usta i zniknął potoczywszy się w jakiś kąt.
 — Pan widziałeś moje tablice! Pański obowiązek? Gwiżdżę na pański obowiązek! Podziwiam pańską bezczelność, mój panie! Pańskim obowiązkiem było trzymać się z dala od mych gruntów. On będzie {{Rozstrzelony|mnie} mówił o obowiązku! Jak to — jak to — jak to, zwyrodniały kłusowniku, pan mnie będziesz uczył? Ryczeć jak wół w tych krzakach w wąwozie? Chłopcy? Chłopcy? Chłopcy? To trzymajcie swych drągali w domu! Ja nie jestem za waszych chłopców odpowiedzialny! Ale zresztą ja temu nie wierzę — nie wierzę ani słowa! Pan masz w oczach to chytre spojrzenie — chytre, niskie, kłusownickie spojrzenie w oczach, wystarczające, wystarczające, aby popsuć reputację archanioła! Nie próbuj pan przeczyć! To fakt! Sierżant? Tym bardziej powinieneś się pan wstydzić! Najgorszy interes, jaki kiedykolwiek zrobił Najjaśniejszy Pan! Sierżant latający po kraju i uprawiający kłusownictwo — na emeryturze! Karygodne! Oh, karygodne! Ale ja będę względny. Będę miłosierny. Na Boga, będę kwintesencją ludzkości. Widziałeś pan moje tablice czy nie? Nie próbuj pan przeczyć. Widziałeś! Milczeć, sierżancie!
 Dwadzieścia jeden lat służby wojskowej wybiły na Foxy’m swe piętno. Umilkł.
 — A teraz — marsz!
 Wysoka brama szczęknęła zamykając się.
 — Mój obowiązek! Sierżant będzie mnie uczył obowiązków! — parskał pułkownik Dabney. — Boże! Znowu sierżanci!
 — To King! To King! — dławił się Stalky z głową pod poduszką kanapy.