Strona:Rudyard Kipling - Stalky i spółka (tłum. Birkenmajer).djvu/42

 — Trzaśnie w tej chwili! — rzekł do siebie Stalky. — A wówczas wlecimy na niego, zanim się będzie mógł wycofać.
 — Tacy chłopcy, zepsuci, trąd moralny — prąd własnych słów poderwał Kingowi nogi i poniósł go — oszczercy, kłamcy, lenie, początkujący pijacy...
 On zmagał się tylko ze zdaniem chcąc dobrnąć do końca i chłopcy wiedzieli o tym; ale M’Turk przeciął ten szumny frazes i Stalky i Beetle powtórzyli za nim jak echo:
 — Apeluję do pana rektora, panie profesorze.
 — Apeluję do pana rektora, panie profesorze.
 — Apeluję do pana rektora, panie profesorze.
 Było to ich niezaprzeczone prawo. Za opilstwo groziła publiczna chłosta i wydalenie. To im zarzucano. Ta sprawa należała do rektora i do nikogo innego, jak tylko do niego.
 — Odwołałeś się do Cezara i przed Cezarem staniesz!
 Słyszeli już to zdanie raz czy dwa razy przedtem w ciągu swej kariery.
 — Niemniej — ciągnął King zaniepokojony — radziłbym wam poprzestać na naszym wyroku, moi młodzi przyjaciele.
 — Czy mamy trzymać się z dala od swych kolegów aż do widzenia się z panem rektorem? — zwrócił się M’Turk do swego gospodarza klasy nie zwracając uwagi na Kinga.
 To podniosło sytuację do punktu kulminacyjnego. Równocześnie oznaczało to też zwolnienie od nauki, bo parszywe owce surowo izolowano, zaś rektor sądził sprawy zawsze na zimno po dwudziestu czterech godzinach.
 — Niestety, skoro zuchwale trwacie na swoim stanowisku — rzekł King z żalem patrząc na trzciny pod pachą Foxy’ego. — Tu nie ma alternatywy —
 W dziesięć minut później wieść obleciała już całą szkołę. Nareszcie „Stalky i Sp.“ wsypali się dzięki piciu. Pili. Pijani jak bele wrócili z chaty. Bezna-