Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/100

w świetle jej bladem twarzyczka Maisie wydała się kredowo-białą.
 Nie przemówili ani słowa więcej. Ryszard przesunął się tylko na jej stronę i szli razem wzdłuż mostu, ramię w ramię, tak samo, jak niegdyś, podczas wspólnych wycieczek na błotniste morskie wybrzeże.
 Heldar przerwał pierwszy milczenie głosem stłumionym, jakby ochrypłym:
 — Co się stało z Amommą?
 — Zdechła. Nie sądź, Dick’u, że przez te naboje. Nie; przejadła się po prostu. Zawsze była łakoma. Nie prawda, jak to zabawnie?
 — Tak... Nie... To jest, czy mówisz o Amommie?
 — Nie. Ta-ak... Żeśmy się też spotkali... Z której strony ty szedłeś?
 — Z tej — wskazał na wschód, mgłą przysłonięty. — A ty?
 — O, ja mieszkam w północnej dzielnicy. Tam, precz, za parkiem. Ogromnie pracuję.
 — A co robisz?
 — Maluję bezustannie. To całe moje zajęcie.
 — Jakto? Czy cię co złego spotkało? Przecież miałaś zapewnione trzysta funtów rocznej renty?