Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/105

 Rękopis zamienił się w garść białych płateczków, które, fruwając w powietrzu, opadały wzdłuż klatki schodowej.
 — A teraz idź do domu, Nilghai — dorzucił Dick. — Idź do domu i kładź się spać, mnie zaś pozostaw w spokoju. Zamykam się przed wami aż do jutra rana.
 — Co? Przecież to zaledwo siódma godzina! — rzucił Torpenhow ze zdumieniem.
 — Wolno mi się położyć i o drugiej w południe, gdy mi ku temu przyjdzie ochota — odparł Ryszard. — Zresztą potrzebuję się wziąć za łeb z własnem usposobieniem; za obiad więc dziękuję.
 Drzwi zatrzasnęły się, a klucz zgrzytnął w zamku.
 — I co tu robić z takim człowiekiem? — pytał Nilghai.
 — Pozostawić go w spokoju. Zły jak osa.
 O jedenastej dało się słyszeć stukanie do drzwi.
 — Czy Nilghai jest jeszcze u ciebie? — zabrzmiał głos z zewnątrz.
 — Tak.
 — A więc powiedz mu, że całą tę swoją czczą gadaninę mógł streścić w jednym epigramacie: „Wolny tylko zna kajdany, niewolnik