Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/158

 Przez czas jakiś milczeli oboje. Ryszard ujął wreszcie dłoń dziewczęcia, szepcząc z cicha:
 — Maisie.
 Zapatrzona w morze, wstrząsnęła tylko główką przecząco.
 — Maisie, ukochana moja, czy cię to lepszą nie natchnie myślą? Czy nie zmieni twego postanowienia?
 — Nie! — rzuciła przez zaciśnięte ząbki. — Gdyby tak było, samabym ci powiedziała. Och, Dick’u, proszę, bądźże rozsądnym.
 — Pozwól mi wierzyć — przerwał, — że przyszłość...
 — Nie, nie. To niemożliwe.
 — Dlaczego?
 Zapatrzona wciąż w morze, z główką na rączce opartą, Maisie mówiła pośpiesznie:
 — Pojmuję doskonale, o co chodzi, lecz nie mogę ci dać tego, czego żądasz, Ryszardzie. Nie moja to wina; wierzaj, że nie moja... Gdybym czuła, że potrafię pokochać kogokolwiek, wtedy... Ale ja niezdolna jestem do tego. Mówiąc otwarcie, nie rozumiem nawet, co miłość znaczy, nie pojmuję podobnego uczucia.
 — Naprawdę nie pojmujesz, najdroższa?
 — Byłeś dla mnie tak dobrym, Dick’u, iż szczerość to słaba lecz jedyna oznaka wdzięczności, jaką ci okazać mogę. Nie śmiałabym