Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/27

 — I takbym nie zapomniała — zapewniło dziewczę.
 Spojrzeli powtórnie na siebie. Rzecz dziwna, zdawało im się w tej chwili, iż każde z nich było istotą inną, niż przed godziną, że zamieniło się w jakiś cud tajemniczy, do zrozumienia niełatwy. Słońce chyliło się tymczasem ku zachodowi, ostry zaś powiew wieczorny podnosił się od morza.
 — Wracajmy już, bo się bardzo spóźnimy na wieczerzę — zwróciła uwagę Maisie.
 — Trzeba wpierw wystrzelić resztę ładunków — podsunął chłopiec.
 Podnieśli się, przyczem chciał jej pomódz, pierwszy raz w życiu, w wejściu na odarniowany stok fortu, jakkolwiek zwykła ona przestrzeń tę w pełnym przebywać biegu. Maisie przyjęła z powagą jego zabłoconą rękę. Chłopak jednak pochylił się niezgrabnie, dziewczę więc cofnęło dłoń swą, co lica jego falą krwi pokryło.
 — Bardzo ładny czas dzisiaj — przemówił wreszcie.
 — Phi! — zaśmiała się Maisie z wyrazem zadowolonej miłości własnej.
 Stała tuż przy nim, gdy nabiwszy ostatnim ładunkiem rewolwer, posyłał kulę w bezmierny obszar morza. Chłopiec, strzelając nawet, doznawał nieokreślonego wrażenia dumy.