Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/281

 — Oślepł? — powtórzyła bezwiednie. — Cóż za pomysł!
 — Ależ tak, ociemniał. Od dwóch miesięcy nic już nie widzi.
 Perłowa bladość pokryła rysy Maisie.
 — To nieprawda! Nie, nie! Nie mógł zaniewidzieć! Ja nie chcę, aby ociemniał!...
 — A więc zobacz go pani i przekonaj się sama.
 — Teraz?... natychmiast?
 — Och, nie! Pociąg z Paryża przychodzi na stacyę o 8-ej wieczorem dopiero. Mamy sporo czasu przed sobą.
 — Czy to mr. Heldar przysłał pana tutaj?
 — Broń Boże! Pani wiesz, że nie uczyniłby tego nigdy. Nie mówi on o pani; siedzi tylko zgnębiony w pracowni i listów twych z rąk nie wypuszcza.
 Pod dużym kapeluszem zabrzmiało coś w rodzaju łkania. Maisie, zwiesiwszy głowę na piersi, weszła do domku i, stanąwszy przed rudowłosą, wyrzekła krótko:
 — Wiesz?.. Dick ociemniał! — Chwyciła ręką za poręcz fotelu, a oddychając szybko, dodała: — Ryszard, mój Ryszard oślepł!
 — Co? — Impresyonistka zerwała się na równe nogi z kanapy.