Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/300

 — Dajże pokój i przestań zwracać na mnie uwagę. Czy wyjeżdżasz na pewno?
 — Tak. Odnowiłem umowę z Południowym Syndykatem i to na lepszych niż przedtem warunkach.
 — Kiedy wyruszacie?
 — Pojutrze; wprost do Brindisi.
 — Chwała Bogu! — wybiegło na usta chorego.
 — No, okrzyk ten nie jest zbyt uprzejmy. Możnaby sądzić, iż pragniesz pozbyć się mnie jak najprędzej. Przebaczam ci to jednak; zakochani bywają zwykle samolubni.
 — Wiesz dobrze, iż myśl pozbycia się ciebie daleką była ode mnie. Słuchaj, przyjacielu, chciałbym prosić, abyś mi odebrał przed wyjazdem sto funtów z banku.
 — Sto? Czy to nie za mało na urządzenie domu?
 — Och, to tylko na... na wydatki ślubne.
 Torpenhow przyniósł pieniądze i, podzieliwszy starannie banknoty na pięcio i dziesięcio-funtowe, każde do osobnej zamknął szufladki.
 — Uzbrójmy się w cierpliwość — myślał równocześnie. — Zakochani zwykli mówić ciągle o przedmiocie swych westchnień; Dick więc