Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/337

 — Nie chodziłam. Puść mię, powtarzam. Nie chcę, abyś się naśmiewał ze mnie.
 — Cóż za myśl! Szydzę z siebie samego tylko. Więc nie byłaś w szkółce? Nie znasz zatem słów: „Wybawiał innych, siebie jednak nie mógł ocalić,“ a mnie to właśnie przyszło na myśl wraz ze wspomnieniem Torpenhow’a.
 Oswobodził rękę jej, lecz równocześnie tak zagradzał drzwi, że uciec nie mogła.
 — No, patrzcie państwo! — ciągnął — ile to jedna marna istota zdoła złego narobić!
 — Żałuję, bardzo żałuję, żem obraz zepsuła.
 — A ja wcale nie żałuję. Wdzięczny ci nawet jestem. Powiedz tylko, o czem mówiliśmy przedtem?
 — O przeprowadzeniu się i... i o pieniądzach. Mieliśmy mieszkać razem, ja i pan.
 — Prawda. Dobrze, przeprowadzimy się, to jest ja sam zmienię lokal.
 — A cóż ze mną się stanie?
 — Dostaniesz jednorazowo pięćdziesiąt funtów za to, że obraz zepsułaś.
 — Jakto?... więc... więc pan nie chce?...
 — Nie, moja droga, to już skończyło się. Pomyśl... zyskałaś i tak sporą sumkę, za którą będziesz miała kilka ładnych sukien.