Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/360

 Pod wrażeniem tem ubłagał Jerzego, aby go zaprowadził do części obozu, przeznaczonej na legowisko wielbłądów. Chciał uciec na pustynię, uciec sam jeden, natychmiast, zanim spostrzegą, że jest ślepcem ociemniałym i bezradnym, zanim, jako bezużytecznemu, każą do Suakimu powrócić.
 Przewodnik skierował się do najbliższego ogniska.
 — Pokój z wami, bracia! — pozdrowił Heldar.
 Głowy szeików pochyliły się uroczyście, wielbłądy zaś, poczuwszy Europejczyka, zaczęły spoglądać z ciekawością, gotowe dźwignąć się na nogi.
 — Pragnę dostać się dziś jeszcze na plac boju — ciągnął Heldar. — Potrzebny mi przewodnik i zwierzę rącze.
 — Chodzi pewno o bydlę juczne? — zabrzmiał wzgardliwy głos od ogniska.
 — Nie, o Bischarin’a — odparł Dick poważnie. — Najlepszy bischaryjski wielbłąd, bez siodła i bez pakunków.
 Zapanowała głęboka cisza. Jeden z szeików przerwał ją wreszcie:
 — Jesteśmy pod nadzorem. Nie wolno wychodzić w nocy z obozu.