Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/361

 — Czy pieniądze bram nie otworzą?
 — Phi! Chyba angielskie pieniądze...
 Ponowne, gnębiące milczenie.
 — Ile pan daje?
 — Dwadzieścia pięć funtów angielskich przewodnikowi, z chwilą, gdy mię dowiezie do obozu. Drugie dwadzieścia pięć pozostawię tu, na ręce szeika, który mu je wypłaci natychmiast po powrocie.
 Była to królewska nagroda — szeik więc, mający zamiar strącić z niej pewien procent dla siebie, zaczął popierać żądanie Heldar’a.
 — Pięćdziesiąt funtów za jedną noc, ależ to bogactwo! Można wypoczywać później do końca życia, mieć kawał ziemi, drzewa, żon kilka i zapewnioną starość.
 — Kto pojedzie ze mną? — zapytał Dick ponownie.
 — Ja — zabrzmiał od ogniska głos stanowczy; — ale czy nas wypuszczą z obozu?
 — Głupstwo! Wszak wielbłąd zrywa nieraz więzy i ucieka, a straże nie strzelają do tego, który bieży i goni zwierzę, by je spętane przyprowadzić napowrót. Pięćdziesiąt funtów dziś jeszcze; nie za żadne jednak juczne bydlę, lecz za najlepszego bischaryjskiego wielbłąda.