Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/367

bowiem chciał odmalować żółtą pustynię, oblaną blaskiem zachodzącego księżyca, a przeciętą czarnym, sylwetkowym zarysem dromadera, na szczycie którego kiwały się dwa cienie ludzkie, — tyle razy palce ścierpnięte przypominały mu, że dzierży w nich nie pędzel, lecz rewolwer, śmiercią ziejący. Ból w ramieniu nie pozwalał przytem ręką poruszyć, a ciemność nieprzebita zajmowała miejsce stalug i płótna.
 Przewodnik zamruczał wreszcie. Dick zaś poczuł zmianę w powietrzu.
 — Świt się zbliża? — zapytał.
 — Już błyszczy, a oto na skraju wojska angielskie. Wszak dotrzymałem umowy?
 Wielbłąd, poczuwszy w oddali towarzyszy, wyciągnął w tej chwili szyję i ryknął głośno.
 — Śpiesz się! Prędzej, coraz prędzej! Musimy tam być za chwilę.
 — Znać ruch w obozie, gdyż unosi się nad nim taki tuman kurzu, że nic dojrzeć nie mogę.
 — Czy sądzisz, że ja w lepszem jestem położeniu? Pędź chyżej!