Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/40

lowaniu statków; należę do załogi jednego z nich, nie wiem nawet którego.
 — Czy często tak rysujesz? — podjął Torpenhow, zbliżając się do nowej znajomości.
 Młody człowiek przewrócił karty albumu, pokazując inne szkice.
 — Wyprawa na chińskim okręcie — objaśniał, podając mu jeden rysunek po drugim. — Zasztyletowanie dowodzącego. Przewodnik mułów pod batami. Napad na obóz w Berberyi. Żołnierze, zamordowani u bram Suakimu, leżący w świetle księżyca. Podrzynanie gardeł...
 — Hm — przerwał Torpenhow, — nie mogę powiedzieć, abym przepadał za sztuką w rodzaju Wereszczagina. Za gusta jednak nikt nie odpowiada. Czy wykończasz co większego teraz?
 — Nie. Bawię się tutaj.
 Torpenhow spojrzał dokoła, na pustkę, rozpaczne czyniącą wrażenie.
 — No, nie wiele ci, widać, do zabawy potrzeba. Czy masz przynajmniej pieniądze?
 — Dosyć, jak na moje wydatki. Słuchaj, chcesz, abym się zaciągnął do pracy wojennej?
 — Ja? Ani myślę! Mój syndykat jednak to co innego. Rysujesz nieźle, co prawda, a przytem sądzę, iż nie będziesz dbał o wysoką zapłatę.