Strona:Rudyard Kipling - Zwodne światło.djvu/94

jennym,“ nie było nikogo, ktoby mu dorównał siłą. Zatopiony w jednym przedmiocie, zaczynał on zwykle rozmowę od zapewnienia, że na wiosnę przyjdzie do poważnych rozruchów w Bałkanach. Gdy wchodził więc, Torpenhow, żartując, uprzedził z góry jego słowa:
 — Mniejsza o Bałkany; te małe państewka wiecznie się gryzą. Mów lepiej, czy słyszałeś o powodzeniu Dick’a?
 — Wiem; zabłysnął szybko, zwrócił na siebie ogólną uwagę... Radzę wszakże, nie daj mu się wbić zbytnio w dumę. Natura to, która potrzebuje być w karbach trzymana.
 — Prawda. I teraz już zaczyna igrać z tem, co nazywa rozgłosem swym, sławą.
 — Wcześnie, co najmniej. Na Jowisza, odważny chłopiec! O sławie jego nic dotąd nie wiem; w zamian jednak mogę mu zaręczyć, że, wszedłszy na tę drogę, nie daleko zajdzie.
 — Powiedziałem mu słowo w słowo to samo. Zdawał się wszakże nie wierzyć.
 — Żaden z nich nie wierzy w niestałość fortuny przy pierwszym jej uśmiechu. Cóż to za ruina leży na ziemi?
 — Próbka ostatniej jego impertynencyi.
 Torpenhow złożył rozbitą ramę i, zwracając obraz do światła, pokazał go przybyłemu.