Ta strona została przepisana.
Słuchał onej pobudki wielki Wsewołod przed laty,
5
Uszy przed nią zatykał Włodzimierz, kniaź w Czernihowie.
Pognał Borys za sławą, ale ją śmiercią okupił:
Poległ wiciądz dorodny, syn Wiaczesława waleczny,
Padł za krzywdę Olega, krwią zrosił łączkę zieloną.
10
Kniaź Jaropełk rodzica wiózł na węgierskich rumakach,
Syn wiózł zwłoki ojcowe do świętej Zofji w Kijowie.
Siał kniaź Oleg niezgody i zbierał je, Biadosławic[2]!
Żywot wnuków Dadźbożych[3] ginął śród waśni i swaru,
15
Ale kruki żarłoczne często na trupach krakały,
Często wrony skrzeczały, węsząc zdaleka padlinę.
Tak to ongi bywało, za dawnych bitew i wojen,
Lecz nikt jeszcze o takiej rzezi nie słyszał okrutnej.
- ↑ w. 10. Nazwa rzeki Kajały znowu alegoryczna: kajali się nad nią za pychę Borys, a za krzywdę Izjasław.
- ↑ w. 13. Oleg przezwany, zamiast Światosławicem, Biadosławicem (w oryginale Goresławicz), bo takiej odmiany, gry słów, chętnie używano, np. nazwy nieszczęsnej Rogniedy w Goresławną, grodu Perejasławia w Goresław.
- ↑ w. 14. Żywot wnuków Dadźbożych, t.&nbsjp;j. Rusi, przezwanej wyżej «Strybożymi wnukami». Cały ten ustęp o zagubię Rusi dla waśni książęcej naśladował pisarz pskowskiego Apostoła z r. 1307: «...tego roku były walki książąt itd. Przy tych książętach siało się i rosło swarami, ginęło życie nasze, między książętami były rozterki, a skróciły się ludziom ich wieki»; dosłowność niemal wynika z tekstu oryginalnego (np. «w książęcych rozterkach wieki się ludziom skracały»), wolniej oddanego przez tłumacza.
