5 Choroba cnocie nie wadzi. — Knap. 65; Czel. 23.
6 Cnocie nie fortunie ufać należy.
7 Cnota bez miary nabiera przywary.
8 Cnota bez przysady ujdzie zawżdy. — Sł. Wil., p. w. Cnota.
Przysada=przesada.
9 Cnota bogatym czyni. — Żegl. II. 33.
10 Cnota cudzej chwały nie potrzebuje. — Żegl. I. 17.
Cnota chwały nie potrzebuje. Now. 11.
11 Cnota dla wszystkich ma otwarte wrota. — Now. 11.
12 Cnota grunt. — Gem. I. 24; Żegl. I. 18.
13 Cnota i w ciemnościach świeci. — Mącz.
14 Cnota, jak szydło w worze, się nie utai.
Nigdy cnota długo utaić się nie może. Pilch. Ż.
15 Cnota jest klejnot nieoszacowany, bo ta ozdobi ubogie i pany. — Rej. Zw; Wójc. Przyp. 65.
16 Cnota jest wad unikać, a głupstwa pozbyć.
17 Cnota ma zawsze nieprzyjaciół.
18 Cnota może dokazać wszystkiego.
19 Cnota najwspanialsze szlachectwo. — Fred. I. 332; Czel. 23.
20 Cnota naukę przechodzi. — Knap. 80; Flor. 137; Mon. Ench. 181; Gr. Lat. 411; Mon. Gr. 372; Czel. 22.
21 Cnota na wierzch wyjdzie, jak oliwa. — Chrość.
22 Cnota nic chwały nie potrzebuje, a ona jednak ją naśladuje. — Knap. 80; Flor. 186; Wójc. Przyp. 139.
23 Cnota nie choruje. — Knap. 65; Czel. 23.
24 Cnota niech zawsze przodkuje, a szczęście ją ratuje. — Knap. 81; Flor. 186; Wójc. Przyp. 140.
25 Cnota nie na piecu lega. — Knap. 80; Czel. 22.
Cnota na piecu nie lega. Żegl. I. 18. Cnota w piecu nie lega. Flor. 16 i 175; Mon. Ench. 181; Mon. Gr. 372.
26 Cnota nigdy nie umiera. — Żegl. I. 18.
27 Cnota pochwalona niech będzie wsławiona. — Don. Gr. 13.
28 Cnota pokorna. — Knap. 81; Ern. 1179.
29 Cnota praca i pokora upada bez promotora.
30 Cnota prawdziwe szlachectwo.
31 Cnota rozezna, co się gdzie nie zda.
32 Cnota sama się zaleca. — Knap. 82; Ern. 1179; Now. 11.
33 Cnota sama sobie dostatnia i płatna. — Knap. 82.
Cnota sama sobie zyskiem (sama się płaci). Gem. II. 40; Żegl. I. 20. § Sama cnota nagrodą i płacą jest sobie. J. Kochan. Koch.
34 Cnota się nie starzeje. — Świat.
35 Cnota się z człekiem nie rodzi, trefunkiem się nie nagodzi, kto jej szuka — w nię ugodzi. — Knap. 82; Wójc. Przyp. 141; Czel. 22.
Cnota się z człekiem rodzi, kto jej szuka, w nią ugodzi. Flor. 100. Cnota się z człekiem rodzi, ale nie umiera. Żegl. I. 21. Nie rodzimy się z cnotą, ale się jej uczymy. Grab. Przyp. 58.
36 Cnota sławą się płaci. — J. Kochan. Fr.
37 Cnota strzępiona, szwab bez ogona. — Rej. Zw.
Szwab = koń z długim ogonem.
38 Cnota szczęściu nie podlega. — Knap. 82; Żegl. I. 20.
39 Cnota szlachcicem czyni (szlachectwo daje). — Knap. 83; Ern. 1179.
Cnota szlachectwo daje. Żegl. I. 21. § Cnota każdego szlachci. Szczerb. Pol.
40 Cnota trudności się nie lęka i w przeciwnościach nie stęka. — Knap. 80; Wójc. Przyp. 139; Now. 11; Czel. 22.
41 Cnota w czerwieni chodzi. — Ryś. cnt. 1; Flor. 182; Czel. 120; Kolb. M. I. 322.
„W Galicji u mieszczan widzieliśmy ponsowe żupany, ulubiony w XV i XVI w. kolor, który dał początek przysłowiu: cnota w czerwieni chodzi, bo wówczas takiej barwy sama tylko używała szlachta.” Wójcicki w Tyg. ilustr., 1864, N. 248; Kolb. M. I. 322.
42 Cnota w czynieniu zawisła, nie w imieniu. — Fred. I. 69; Mon. Ench. 182; Mon. Gr. 372.
43 Cnota wdzięczy, cnota wieńczy.—Linde, p. w. Cnota.
44 Cnota więcej waży, niżeli szlachectwo. — Gem. II. 40; Żegl. I. 18.
45 Cnota wszędy ma miejsce. — Knap. 83; Żegl. II. 38.
Skryta cnota nikomu nie pożyteczna. Żegl. II. 264.
46 Cnota zawżdy na dobre wynidzie. — Rej. Żyw.
47 Cnota zbytku nie lubi, przejdzie-li miarę, imię swe gubi. — Knap. 86; Wójc. Przyp. 108.
48 Cnota złego zawsze w oczy kole. — Pot. Pocz.
Cnota zawsze złemu solą w oku. Pilch. Sal.
49 Cnota zmyślona, złość pokryta. — Knap. 175.
50 Cnota z przodku przykra, na potym łagodna i ucieszna. — Knap. 84; Flor. 52.
Cnota z przodku przykra, a potym łagodna. Mon. Ench. 181; Mon. Gr. 372.
51 Cnotę dość pochwalić, a dalej nic. — Knap. 84; Flor. 137.
Cnotę dość pochwalić. Dąbr. 2.
52 Cnotę nad szczęście przekładaj. — Knap. 84; Ern. 1179; Żegl. I. 21.
53 Cnotę samą rzadki miłuje, co innego w niej upatruje. — Knap. 85; Flor. 135.
