z górą się nie zejdzie, a człek z człekiem się często. Mas. 40. Góra się z górą nie zejdzie, ale spotka człowiek z człowiekiem. Kolb. VIII. 254. Gora z gorą sie nie zeńdzie, ale człowiek z człowiekiem sie zeńdzie. Cinć. 15. § Na świecie góry tylko się nie schodzą. Chleb. Wol. Nigdy się nie znidzie jedna z drugą góra. Min. Ryt. Dobrze mówi przypowieść, że się potykają ludzie z ludźmi, a góry w miejscu pozostają. P. Kochan. Orl.
61 I pies nie szczeka, jak pozna człowieka.
62 Já jem ju béł w swiece dałék é szérok, ale takiého człowieka jesz jem niewidzéł. — Cen. Kasz. 9.
63 Já sę djábła nié bóję, ale złeho człowieka. — Cen. Kasz. 12.
64 Jakby tam chwytano człowieka. — Przyb. rkp.
Krzyk, hałas, zamieszanie.
65 Jaki człek, taki wiek.
66 Jaki człowiek, taká rzecz; jaki żywot, taká śmierć. — Cinć. 18.
67 Jak my ludziom, tak ludzie nam.
68 Jak się człek przynałoży, to i w piekle niezgorzéj.
Przynałoży = przyzwyczai.
69 Jak się człowiek nie przelęże, to się sadło nie przywięże.
T. j. jeśli nie wytrwa na miejscu, jeśli miejsca nie zagrzeje.
70 Jak wosk ten człowiek. — Dykc. I. 194.
Miękki, bez silnej woli, bez własnego zdania.
71 Jeden świat, ale nie jedni ludzie. — Feder. II. 350.
Odm. Jeden świat, jeden Bóg, a ludzie nie jedni.
72 Jednej to kuźni ludzie. — Dykc. I. 168 i II. 184.
Jednej wartości, jeden jak i drugi.
73 Jest człowiek stały by cedrowe drzewo, nie nakrzywi się wprawo ni na lewo. — Knap; Wójc. Przyp. 186; Wurzb. 271.
74 Każdy człowiek bliźni, lecz przecież co swój, to nie obcy.
75 Każdy człowiek gani swój wiek. — Flor. 36; Mon. Ench. 194; Mon. Gr. 388.
76 Każdy człowiek ma swój obyczaj. — Wokab. z r. 1580.
77 Każdy człowiek niecnotliwy jest złym i dobrym obrzydliwy. — Lom. 15.
78 Każdy człowiek według swego rzemięsła prawi. — Wokab. z r. 1580.
79 Kiej cłowiek głodny, to do nicego nie sposobny; a jak sie naje, toby jeno leżał. — Feder. II. 353.
Odm. Człowiek, jak naczczo, to do niczego; a jak podje, toby spał.
80 Konie rządzimy wodzami, ludzie mądremi mowami. — Knap. 357; Ern. 823; Wójc. Prz. I. 15; Czel. 208; Wójc. Zar. II. 458.
Ludzie rządzimy mądremi mowami, a konie wodzami. Ern. 869. Konie rządzemy wodzami, ludzie mądremi mowami. Dąbr. 6; Trotz, p. w. Koń. Konie rządzić wodzami, ludzie mądremi słowami. Flor. 183. Konie rządzić wędzami, ludzie mądremi słowami. Mon. Ench. 195; Mon. Gr. 390. Konie rządzimy cuglami, ludzi mądremi radami. Now. 34.
81 Koń ma ćtyry nogi, a potknie sie, a cóż dopiruk grześny cłowiek? — Feder. II. 353.
82 Kozła strzeż się z przodu, konia z tyłu, a złego człowieka z każdej strony.
83 Kto idzie do ludzi, ten się nie pobrudzi.
84 Kto ludzi nie słucha, ten i Boga nie posłucha.
85 Kto na ludzie puszcza, ten połowicę traci; kto na Boga, ten wszystko.
86 Kto się ludzi nie wstydzi, ten się i Boga nie boi. — Ryś. cnt. 5; Czel. 120; Żup. 16; Mas. 112; Petr. 175.
87 Kto w dziesiąci leciech nie będzie nadobny, we dwudziestu gładki, we trzydziestu duży, we czterdziestu mądry, w pięciudziesiąt bogaty, w sześciudziesiąt nabożny, tedy już do śmierci takim nie będzie. — Ryś. cnt. 7; Wójc. Przyp. 22.
88 Lepiej psa na drodze napaść, niż złego człowieka.
Napaść = nakarmić, pożywić.
89 Lepiej psu w budzie, niż tam gdzie źli ludzie.
90 Lepszy dobry pies, niżli zły człowiek. — Ryś. cnt. 8.
91 Lepszy pies, choć szczeka od złego człowieka.
92 Ludzie ludźmi stoją. — Lubom. R; Łysk. 60.
93 Ludzie nie tatary.
94 Ludzie piszą, jak słyszą.
95 Ludzie starego pieczywa są mocniejszy, jak nowego. — Cinć. 22.
96 Ludzie zawsze radzi co nowego słuchają. — Gr. Lat. 418.
97 Ludzi na świecie siła, ale człek rzadki. — Gem. II. 153.
Ludzi moc, a o człowieka biéda. Cinć. 22.
98 Ludzi słuchaj, a swój rozum miej. — Petr. 176.
99 Łatwiej okrzesze kamień, niż człowieka.
100 Mały człowiek może mieć wielką duszę. — Now. 49.
101 Miło u ludzi, najmilej w domu. — Now. 51.
102 Na jednym miejscu i grzybowi się sprzykrzy, to go baba w kosz bierze, a cóż dopiero człeku.
103 Na ludzi niewinnie następować, z upadku się cieszyć, do żalu przywodzić — szatańska. — Zabcz. Pol. II. 16.
Na ludzi oczy szpetnie obracać, z upadku się cieszyć, do żalu przywodzić — rzecz szatańska. Wójc. Przyp. 85.
