Strona:Samuel - Adalberg - Księga przysłów.djvu/162

Draźnić.

 Lepiej nie draźnić, niżli potym głaskać. — Mon. Ench. 202; Mm. Gr. 399.

Drewka ob. Drzewo.

Dręczyć.
 Dręczy jak komar. — Kolb. VIII. 252.

Drobny.
 Drobny jak mak.

  Odm. Drobny, jak ziarnko maku.

Droga.
 1 Dla bliższej drogi z gościńca nie schodź.
 2 Droga, choć jajko tocz.

  Równa, gładka.

 3 Droga, jak po stole.

 4 Drogi nie oznajmuj, rady nieznacznie używaj, tajemnice pisane a pieniądze mądrze chowaj, chcesz-li bezpieczen być. — Gospod. 99; Wójc. Przyp. 59.

 5 Dróg bez nóg nie będzie.
 6 Gdy jedziesz w drogę, pożegnaj niebogę.
 7 Gdzie przykra droga, zdaj się na Boga.
 8 I na równej drodze kark skręcić można.
 9 I na równej drodze można się potknąć.
10 Każdy się swej drogi dzierż. — Mącz.
11 Komu pilno w drogę, nie pyta aż się towarzysz trafi. — Dąbr. 7.
12 Komu w drogę, temu czas. — Now. 34; Łysk. 59; Cinć. 20.

  Komu w drogę, to i czas. Kolb. VIII. 257. Komu w drogę, temu pora.

13 Kto drogi prostuje, ten w domu nie nocuje.

  Odm. Kto drogi prostuje, ten w polu nocuje.

14 Kto drogi skraca, ten do domu nie wraca.

15 Kto się wielu dróg chwyta, nie idzie, lecz błądzi (ten najprędzej błądzi).

16 Kto w drodze kołuje, ten w domu nie nocuje.
17 Kto złą drogą idzie, często się potyka.
18 Na bitej drodze trawa nie rośnie. — Now. 54.
19 Na drodze chałupy nie stawiaj.
20 Nie trzeba było jemu, ani jeż psu drogi pokazać. — Lom. 26.
21 Prosta droga najkrótsza.
22 Śrzednia droga napewniejsza. — Flor. 180.
23 W drodze pilnuj konia, a w domu żony.
24 Wòn nigdé prostą drogą nie chòdzi. — Cen. Kasz. 24.

Drogi.
 Droższe rzeczy smaczniejsze. — Knap. 211; Now. 20.

Drogie.
 1 Co drogie, to miłe; co tanie, to zgniłe.

  Odm. Co drogie, to miłe, choćby nawpół zgniłe. § Co drogo, to błogo — fantazja pańska. Sleszk. Odkr.

 2 Co drogie, to piękne; co słodkie, to smaczne.
 3 Drogie, jak cynamon.

 4 Nie wiele tego, co jest drogiego. — Flor. 123; Mon. Ench. 209; Mon. Gr. 407.

Drogo.
 Droży zapłacić, ale już co godnego mieć. — Mát. rkp.

Drogość.
 Drogość rzeczy cukruje. — Knap. 211.

Drohojowski.
 Drohojowscy panowie na trzystu szewcach.

  „Józef Drohojowski, kasztelan przemyski (zm. 1760 r.) dziedzic miasteczka Krokiewic w ziemi przemyskiej. Mieszkali tam sami szewcy, stąd powyższe przysłowie szlacheckie.” Encyklop. wielka, t. VII. str. 417; Dar. 18.

Drozd.

 Jak drozdy śpiewają na wierzchołkach drzew, wiosna wnet; a jak między gałęziami, to jeszcze het. — Wierzb. 188.

Drożdże.
 Drożdżami śmierdzi. — Trotz, p. w. Drożdże.

  Gardło zalepił drożdżami. Trotz, p. w. Drożdże.

  Upił się.

Drożyć się.
 Droży się, jak kacap z dzieckiem.

Druh.
 1 Lepsze sto druhów, niżli rublów w kalecie. — Jagod.
 2 Lepszy stary druh, niż młodych (nowych) dwóch.

Drużba.
 1 Drużba, ciężka służba.
 2 Drużba drużbą, służba służbą.
 3 Drużba, psia służba.
 4 Gładź drużbę jak po duszy, a bij jak po szubie.
 5 Ón był druzbom, ale na nogi chodzić nimóg. — Mát. rkp.

Drużyna.
 Zła drużyna zepsuje dobrego syna.

Drwa ob. Drzewo.

Drybin.
 Akademja drybińska. — Dar. 131.

  Ob. p. w. Pacanów: Akademja pacanowska.

Drzeć. Drzeć się
 1 Drą się, jak dwa koty.

  Drą się, jako dwaj koci. Pot. Arg.

 2 Drą się, jak pies z kotem.
 3 Drze go by barana. — Rej. Zw.
 4 Nigdo drze bez noża. — Cinć. 28.

Drżeć.
 1 Drży, jak barani ogon.
 2 Drży jak listek (jak osinowy listek).
 3 Drży, jakoby mu lodu w piersi nakładziono. — P Kochan. Orl.
 4 Drży, jako liście na drzewie w jesieni. — P. Kochan. Orl.
 5 Drży jako ryba. — Rej. Zw.

  Drży, jako ryba z prądu. Pot. Now.

 6 Drży jako sarna. — Morszt. Ps.