do ubrania i z zadowoleniem pokazywały te drobiazgi bogatéj krewnéj.
Jedna tylko Augusta, najuboższa z nich, nie kupiła nic podobnego; wybór jéj ograniczył się na książeczce do nabożeństwa, wrzecionie i pudełku pełnem igieł, nici i szpilek.
Te sprawunki najbardziéj podobały się damie, która wziąwszy Augustę za rękę, rzekła:
„Kochane dziecię, cieszę się niewymownie, że twoja myśl zawczasu zwraca się do modlitwy i pracy. Towarzyszki twoje dowiodły jasno swym wyborem, że więcéj przywiązują wartości do strojów i błyskotek, aniżeli do pobożności i uczciwego trudu. Od téj chwili zostajesz moją przybraną córką. Jak teraz, tak i na przyszłość bądź co raz pobożniejszą i pracowitszą, a Bóg miłosierny nigdy cię nieopuści, łaska Jego będzie z tobą w każdéj chwili i na każdem miejscu. Zamiłowanie pracy i modlitwy jest daleko piękniejszą ozdobą młodego dziewczęcia, niż najkosztowniejsze brylanty i stroje.”
Chociaż błyskotki wabią zdaleka,
Choć na strój często świat oczy zwraca,
Suknia niezdobi nigdy człowieka,
Tak, jak pobożność, zacność i praca.
