SZCZĘŚLIWY KRAJ.
Ojciec i matka z dwojgiem dzieci, żyli na odludnéj wyspie w pośrodku Oceanu, gdzie zostali wyrzuceni po rozbiciu się okrętu. Korzonki i zioła służyły im za pokarm, źródło słodkiéj wody gasiło pragnienie, a grota była ich mieszkaniem. Często burze i huragany nawiedzały tę samotną wyspę.
Dzieci nie przypominały sobie, jakim się tam sposobem dostały; pamięć o stałym lądzie, gdzie przyszli na świat, zupełnie się w ich główkach zatarła. Chleba, mleka, owoców ani gorących potraw nieznały wcale.
Jednego dnia, nie wielka łódka, na któréj znajdowało się czterech murzynów, przybiła do brzegu ich schronienia. Rodzice uradowali się bardzo, bo serca ich zadrżały nadzieją wyswobodzenia. Ale nieszczęściem, łódka zbyt małą była, aby mogła całą rodzinę razem przeprawić na stały ląd; ojciec więc pierwszy chciał puścić się w niebezpieczną podróż.
Matka i dzieci gorzko płakały, widząc go wsiadającego na wątły statek, i czterech murzynów gotowych do drogi. Ale ojciec rzekł:
„Niepłaczcie, tam będziemy szczęśliwsi, bo wkrótce i wy popłyniecie ze mną.”
