UMIERAJĄCY OJCIEC.
Pewien dobry ojciec niebezpiecznie był chory i czuł już zbliżającą się godzinę śmierci. Ostatniego dnia przywołał do łoża wszystkie swoje dzieci i zalecał im, aby zawsze drogą cnoty postępowali, szczególniéj zaś zachęcał ich do pilnego uczęszczania na wszelkie nauki religijne i do uważnego ich słuchania.
„Dzieci moje ukochane,” mówił do nich, „żyłem pięćdziesiąt lat, przez ten czas doznałem różnych rozkoszy, ale zapewniam was przed Bogiem, że najsłodsze i najczystsze były zawsze te, których źródło poczynało się w religii. Przebyłem także wiele chwil ciężkich i dużo przecierpiałem na świecie, a we wszystkich zmartwieniach również największą pociechę, i pomoc, najskuteczniejszą tylko w religii znajdowałem. W ciągu lat pięćdziesięciu nie raz byłem bliski grobu, dziś już zapewne nie doczekam wieczora, a jednak, w obec Boga, powiadam wam, że tylko głęboka siła religijna pozwala nam bez trwogi patrzeć na zbliżającą się śmierć; a jedynie silna wiara święta w Odkupiciela naszego, daje nam odwagę potrzebną do wstąpienia z ufnością w otwierającą się przed nami wieczność i sta-
