Strona:Selma Lagerlöf - Cmentarna lilja.djvu/104

wtedy rozpaczające dziecko, mówiąc, że można żyć, nie umiejąc chodzić po linie.
 Tak, pamiętam to zdarzenie.
 — Jak wyrosłaś od tego czasu, rzekł, wypiękniałaś, ładnie jesteś ubraną i śliczną masz broszkę!
 Broszka emaljowana, wysadzana perełkami wydawała się Gunnarowi dobrze znaną, taką samą nosiła jego matka.
 — Broszkę tę otrzymałam od twojej matki, odpowiedziała Ingryda.
 Gunnar podszedł do niej zupełnie blizko i rzucił jej niecierpliwie pytanie:
 — Dlaczego matka moja dała ci tę broszkę, i czemu ja nie wiem, że ona ciebie zna?
 Ingryda zbladła.
 Przeczuła nadchodzącą burzę.
 — Odpowiedz! powiedz mi także, gdzie jestem i czemu ja nie wiem skąd tu przybyłem!
 Powiedz!
 Gunnar pochwycił Ingrydę za ręce, ścisnął je silnie i wołał na ociągającą się:
 — Mów! dlaczego ja tego nie wiem?
 Oczy jego dziko i groźnie patrzały.
 Dziewczyna drżała ze wzruszenia. Jak powiedzieć człowiekowi, że był warjatem?
 Trudne zadanie, trudniejsze, niż sobie wyobrażała! zupełnie niemożliwe do wykonania.
 — Powiedz, nastawał Gunnar tak wzburzony, że gotów był ją zabić jeśli nie usłyszy od niej tego, czego już, niestety, zaczynał się domyślać.