Strona:Selma Lagerlöf - Cmentarna lilja.djvu/106

 Widzenie znikło. Natomiast rozległ się gwar głosów różnych. Krzyki, śmiech, żartują sobie i kpią z niego.
 Piskliwe głosy dziecięce trzymają prym i brzmi jeden wyraz, wciąż się powtarza, wyrzucony ze świstem, piskiem, drapieżne słowo, razi boleśnie jego duszę: „kozioł“ — „kozioł“!
 Tak go przezywano, tak nim poniewierano, wyśmiewano jego, — jego Gunnara Gede!
 Przeżywał ponownie tę mękę, i — znów ten okropny lęk! Tylko, że teraz bał się nie innych, a samego siebie.
 — To ja, — to byłem ja, rzekł łamiąc ręce.
 Rzucił się na ziemię, oparł głowę o kamienną ławkę, i gorzko zapłakał.
 — To byłem ja, powtarzał szlochając — to byłem ja.
 — Jak żyć teraz z tą świadomością, że ten nędzny warjat, pośmiewisko ogółu — to byłem ja? lepiej znów rozum stracić! rzekł bijąc głową o kamienie ławki, nie wytrzymam tego!
 Odetchnął głęboko. Mrok zbliżał się ku niemu, jako oswobodziciel wzywany. Uczuł jak rysy jego twarzy nieruchomieją, stają się znów bezmyślne, a oczy — obłąkane.
 Dobrze tak — nie może być inaczej.
 Nie może być wytykany palcami i mieć świadomość swego stanu.
 Po co wracać do życia? Każdy usunie się od niego ze wstrętem.