Strona:Selma Lagerlöf - Cmentarna lilja.djvu/62

tego majątku. Zawsze o tej porze roku nas odwiedza, dokończyła, wzdychając jakoś tajemniczo.
 — Pani radczyni nigdy nie wspomina, że ma syna.
 — Nie trzeba o tem mówić, pani radczyni zabroniła.
 Gospodnyi śpiesznie odchodzi, jakby w obawie dalszych pytań. Ingryda bynajmniej nie jest ciekawą, wprost obawia się rzeczywistości. Chroni swoje sny i piękne marzenia, bojąc się, aby w zetknięciu z rzeczywistością nie straciły barw. Po tej rozmowie on już jej nie odstępuje, towarzyszy stale. Tak jest nim zajęta, że zaledwie starczy czasu na rozmowę z innymi.
 Pewnego dnia aleję, prowadzącą do dworu, oczyszczono ze śniegu. Pani radczyni siadła w oknie i patrzy na drogę.
 — Czy wiesz, moje dziecko, mówi, kogo ja dziś oczekuję?
 Młoda dziewczyna zadrżała i nie pewna swego głosu, skinęła potakująco głową.
 — Czy mówiła ci imość Stawa, że mój syn jest nieco dziwny?
 Ingryda spojrzała pytająco na radczynię.
 — Nawet bardzo dziwny, — on jest... nie! Ja o tem mówić nie mogę... nie mogę, zobaczysz sama.
 Ból dźwięczący w głosie matki ścisnął jej serce.
 Czemu w tym domu wszystko jest takie dziwne? co tu się dzieje, o czem ona nie wie?