Strona:Selma Lagerlöf - Cmentarna lilja.djvu/87

wach, pierwiosnków, śpiewu skowronka, i kukania kukułki.
 Takie tęsknoty dziecinne.
 Nie ten tęskni za wiosną, kto widzi tylko jej piękno. Inna rzecz, gdy całować pragniesz ziemię oswobodzoną z pod śniegu, — sparzyć rękę pierwszą zerwaną pokrzywą, tylko dla przekonania się, że to już wiosna, wiosna przyszła!
 Myśl powrotu do Münkshütte nie opuszczała Iugrydy.
 — Nie mogę zrozumieć, rzekła jej pewnego razu Karina Landsberg, dlaczego pragniesz wyjechać, czy chcesz być nadal pielęgniarką warjata?
 — Ona już nie myśli o wyjeździe, odpowiedziała za nią pani pastorowa.
 Ingryda milczała, nie podnosząc oczu z nad kołnierzyka, który haftowała.
 — Mówią, paplała Karina, że ty się w nim zakochałaś, skoro tylko trochę oprzytomniał...
 — Nie, nie wtedy, Karino, — Ingryda tłumi śmiech, — jakie zabawne są domysły przyjaciółki!
 — W każdym razie Gede nie należy do tych, którzy się mogą żenić. Mówiliśmy o tem z ojcem, i on jest zdania, że najlepiej dla ciebie, gdy zostaniesz u nas.
 — Bardzo to ładnie z waszej strony, że chcecie mnie zatrzymać. Ingryda rozczulona jest dobrocią swych opiekunów.
 — A zresztą, gdyby ktoś za tobą tęsknił, to napisanoby po ciebie, — dowodziła przybrana matka.