Strona:Selma Lagerlöf - Dziewczyna z bagniska.djvu/50

 Nie ujechali daleko. Gudmunda czekało jeszcze jedno pożegnanie. Była to Helga z Bagniska. Czekała przy ogrodzeniu, oddzielającym gościniec od dróżki, wiodącej do lasu. Erland, ujrzawszy Helgę, zatrzymał konia.
 — Czekałam na ciebie, bo chciałam w tym dniu życzyć ci szczęścia — rzekła.
 Gudmund wychylił się aby jej uścisnąć rękę. Zauważył, że zeszczuplała i oczy miała podkrążone. Z pewnością tęskniła do Närlundy i nieraz — płakała po nocach. Dziś chciała być wesołą i uśmiechała się do Gudmunda serdecznie. Nie mógł wymówić ani słowa. Lecz ojciec pomimo, że mówił naogół tylko z konieczności, wydał nagłe okrzyk:
 — A to ci życzenia najprzyjemniejsze!
 — Prawda, ojcze — odrzekł Gudmund.
 Jeszcze raz podali sobie ręce i bryka ruszyła z miejsca. Gudmund siedział odwrócony i nie spuszczał Helgi z oczu. A gdy ją przysłoniła kępa drzew, odpiął gwałtownie fartuch od powozu, chcąc zeskoczyć.
 — Czy chcesz jej co powiedzieć? — spytał ojciec.
 — Nie, nic, — odpowiedział siadając.
 Ujechali jeszcze kawał drogi. Nie spieszyli się. Widać miło było ojcu siedzieć spokojnie obok syna.
 Nagle Gudmund, przechyliwszy głowę na ramię ojcowskie, wybuchnął płaczem.
 — Co ci jest? — spytał Erland, ściągnąwszy lejce z całych sił.
 — Tacyście dobrzy dla mnie, a jam tego nie wart.
 — Zrobiłeś co złego?
 — Tak, ojcze.
 — Trudno mi uwierzyć.
 — Tak. Zabiłem człowieka.