Strona:Selma Lagerlöf - Dziewczyna z bagniska.djvu/66

wiedzieć Hildur, skąd się dowiedziała, że Gudmund nie jest mordercą.
 — Nie powiedziałaś tego Gudmundowi?
 — Nie, mówię tylko tobie. Nikt inny o tem nie wie.
 — A dlaczego ty mi to mówisz?
 — Ażebyście się pogodzili. On i tak wkrótce się dowie, że nic złego nie zrobił, ale jabym chciała, żebyś sama od siebie poszła do niego. To wszystko da się jeszcze naprawić.
 — Nie mogę mu powiedzieć, że jest niewinny?
 — Trzeba abyś do niego pojechała z własnej woli i nie mówiła, żeś ze mną rozmawiała. Inaczej nie przebaczy ci tego, coś mu powiedziała dziś z rana.
 Hildur słuchała w milczeniu. Było w tem coś takiego, czego jeszcze w życiu nie spotkała. Starała się to sobie wyjaśnić.
 — A wiesz, że to przezemnie odprawiono cię z Närlundy?
 — Wiem, że to nie była wola moich gospodarzy.
 — Jeśli tak, to nie rozumiem, dlaczego przyszłaś mi dziś z pomocą.
 — Chodź! Wszystko będzie dobrze.
 Hildur patrzała wciąż na Helgę.
 — A może cię Gudmund kocha? — kusiła Hildur.
 Cierpliwość Helgi wyczerpała się do reszty.
 — Ja, żoną Gudmunda? — rzekła z uniesieniem — wiesz przecie, że jestem córką biedaka i to nie jest jeszcze najgorsze.
 Obie dziewczyny wyszły z zagrody, niepostrzeżone przez nikogo i wsiadły na wózek. Helga, wziąwszy lejce ostro zacięła konia. Ujechały spory kował drogi, nie zamieniwszy ze sobą ani słowa. Hildur nie spuszczała