Strona:Selma Lagerlöf - Dziewczyna z bagniska.djvu/70

 Kiedy tak siedziała, przbiegł chłopiec stajenny Zauważywszy dziewczynę, zatrzymał się.
 — Helgo, słyszałaś o tej hecy z Gudmundem?
 Kiwnęła głową.
 — Wykpił się na szczęście. Prawdziwy morderca siedzi już pod kluczem.
 — Wiedziałam, że on tego zrobić nie mógł.
 Chłopak pobiegł dalej, a Helga nie ruszaa się z miejsca.
 — Wiedzą już wszyscy. Mogę tam nie chodzić...
 Czuła się opuszczoną. Cały dzień żyła, jak w gorączce. Nie myślała o sobie. Jednego chciała: pojednania Hildur z Gudmundem. A teraz — ujrzała swą samotność. Nikt już jej nie potrzebował. Nietylko Gudmund, ale i matka i dziecko. Babka zabrała jej maleństwo...
 Ledwo pozwala spojrzeć na nie...
 Chciała wracać do domu. Ale nie miała na to sił.
 Usłyszawszy turkot na drodze. Obejrzawszy się, ujrzała Gudmunda i Hildur. Pewno jadą do Elwokry z radosną nowiną... Jutro będzie ślub.
 Zobaczywszy Helgę, zatrzymali konia. Gudmund oddał lejce Hildur, a sam zeskoczył. Hildur skinęła Heldze głową i odjechała.
 Gudmund stanął przed Helgą.
 — Dobrze, że tu jesteś — rzekł. — Myślałem, że będę właził na tę waszą górę.
 Powiedział to tonem twardym, prawie szorstkim. Ze stanowczością wziął ją pod ramię. W oczach jego wyczytała, silne postanowienie niezłomne. Już nie próbowała uciekać.

KONIEC